عجیب دلتنگ صدای حزن آلود سید مرتضی آوینی شده ام. قطعه 29، دلم هوای سرداران شهید در قطعه ی 44 را می کند، بغض در میان کویر تفتیده گلوی من، چون ساقه ای می شکند. تنها قطعه شهدای گمنام و مزار شهید گمنام است که می تواند آرام بخش من باشد.

 قدم به جاییی می گذارم که شهدا در آن زندگی می کنند، و مخاطب من همانانی هستند که چون از خاک روییده اند ‌اما در خاک نمانده اند. سر بر آسمان برآورده اند و فقط همینانند که از حقیقت باخبر و دیگران را نیز خبر کرده اند.

دلم هوای قطعه شهدای انقلاب را می کند، آنان که در امتحان جانبازی،‌ «شاگرد اول» شدند، شاید اگر نبودند مجالی برای هنرآفرینی دیگران باقی نمی ماند! چه بیرحمانه، تازیانه غفلت ما را می خورند و شاید ما تازیانه غفلت خویش را ...... آیا شده است آن زمان که روی داغی آسفالتهای خیابان راه می رویم، ‌گرمای خون لاله های سرزمینمان را حس کنیم؟!

شاید درهمین نقطه خیابان جوانی بر زمین افتاد، تا درخت انقلاب بال و پر بگیرد. و حس غریبی مرا به راه رفتن درفضای بهشت زهرا می کشاند، قطعه های شهدا سنگ قبر معمولی نیست که بیایی و بنشینی و فاتحه ای بخوانی و بروی.... اینجا زنده است، زنده و زنده تر از همیشه! اگر خوب بنگری، تازه اینجا که می آیی، می فهمی که شهر، قبرستان ما انسانهاست!

ادامه مطلب...